H κάμψη του πέους περιγράφηκε για πρώτη φορά από το χειρουργό του Λουδοβίκου XV της Γαλλίας Fraencois de la Peyronie.
Η νόσος δεν είναι σπάνια και εμφανίζεται με συχνότητα 3-9% στον ανδρικό πληθυσμό. Η κάμψη του πέους εμφανίζεται συχνότερα σε μεγαλύτερους άνδρες και αυτό οφείλεται στην απώλεια της ελαστικότητας του ινώδη χιτώνα λόγω ηλικίας, γεγονός που καθιστά πιο εύκολο τον τραυματισμό του πέους.

Η κάμψη του πέους δεν γίνεται αντιληπτή στους υπερήλικες με ελαττωμένη σεξουαλική δραστηριότητα. Η κάμψη του πέους, η οποία είναι μικρότερη από 10-15% πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή από τον ασθνενή.

Αιτιολογία

Κατά καιρούς έχουν ενοχοποιηθεί διάφορες καταστάσεις όπως σακχαρώδης διαβήτης, αυτοάνοσα νοσήματα, φλεγμονή, υπερχολησταιροναιμία κ.α., και πρόσφατα φαίνεται να οφείλεται σε γονιδιακές ανωμαλίες.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΥΡΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΨΗΣ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΕΠΑΦΗΣ.

Η νόσος Peyronie εμφανίζεται στους ασθενείς που υπάρχει διαταραχή στην επούλωση του τραύματος.

Κλινική Εικόνα

Η κλινική εικόνα χαρακτηρίζεται από την κάμψη του πέους. Στα αρχικά στάδια της νόσου, η κάμψη του πέους είναι ανώδυνη.

Επίσης ο ασθενής μπορεί να προσέλθει αιτιόμενος στυτική δυσλειτουργία. Αυτή μπορεί να οφείλεται στην μεγάλη κάμψη του πέους οπότε υπάρχει αδυναμία διείσδυσης στον κόλπο.

Η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να οφείλεται στον πόνο που προκαλεί η κάμψη του πέους. Επίσης, η στυτική δυσλειτουργία όταν παρατηρείται περιφερειακά της κάμψης του πέους, οφείλεται σε εντοπισμένη φλεβική διαφυγή.

Τέλος, πολλοί ασθενείς προσέρχονται αιτιούμενοι ελάττωση του μήκους του πέους, που οφείλεται σε μίκρυνση αυτού λόγω της ινώδους πλάκας.

Διάγνωση

Η διάγνωση θα στηριχθεί στα παρακάτω:

• Ιστορικό: Κυρίως θα αναζητηθεί ιστορικό κάκωσης κατάγματος πέους. Από το ιστορικό επίσης μας ενδιαφέρει η χρονική έναρξη της νόσου. Επίσης εστιάζουμε στη λήψη φαρμάκων, στο ιστορικό σακχαρώδους διαβήτη ή άλλων συστηματικών νοσημάτων. Απαραίτητη είναι η διερεύνηση προϋπάρχουσας ή ταυτόχρονης ή μετάχρονης με την κάμψη του πέους συνύπαρξης στυτικής δυσλειτουργίας.
• Κλινική εξέταση: Σε φάση χάλασης του πέους η ψηλάφηση θα αποκαλύψει την ύπαρξη μίας ή περισσοτέρων βλαβών. Θα εκτιμηθεί η θέση της πλάκας κυρίως σε σχέση με την ουρήθρα και το αγγειωνευρώδες καθώς επίσης αν η πλάκα εντοπίζεται κοντά στη βάση, ή κοντά στη βάλανο του πέους. Θα πρέπει να ακουλουθήσει εξέταση σε φάση στύσης του πέους οπότε θα μετρηθεί η γωνία της κάμψης του πέους και θα εκτιμηθεί η σκληρότητα του πέους.
• Υπερηχογράφημα πέους ή doppler: Κεφαλαιώδους σημασίας εξέταση. Αρχικά πραγματοποιείται με το πέος σε φάση χάλασης όπου θα εντοπιστούν επακριβώς οι διαστάσεις της ινώδους πλάκας, ενώ θα εκτιμηθεί ταυτόχρονα και η ασβεστοποίηση αυτής. Θα ακολουθήσει πρόκληση στύσης όπου θα εκτιμηθούν υπερηχογραφικά οι αγγειακές παράμετροι του πέους και η συνύπαρξη στυτικής δυσλειτουργίας. Τέλος, θα εκτιμηθεί η ύπαρξη γειτνίασης σημαντικού αρτηριακού στελέχους με την πλάκα γεγονός, που θα καθορίσει το είδος της χειρουργικής επέμβασης.
• Φαρμακοσηριγγογραφία: Πραγματοποιείται όταν υπάρχει ιστορικό κάκωσης του πέους και στυτική δυσλειτουργία οπότε εγείρεται η υποψία εντοπισμένης φλεβικής διαφυγής.

Εξέλιξη – Θεραπεία

Α. Φαρμακευτική αγωγή: Όταν ο ασθενής με κάμψη του πέους δεν πονά, δεν εμφανίζει στυτική δυσλειτουργία, δεν αντιμετωπίζει αισθητικό πρόβλημα ούτε δυσκολία στη διείσδυση, τότε τίθεται σε παρακολούθηση με σκοπό την πορεία εξέλιξης της νόσου.

Η φαρμακευτική θεραπεία της κάμψης του πέους έχει ως σκοπό την σταθεροποίηση και την αναστολή της επιδείνωσης της νόσου. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να παρατηρηθεί ίαση. Τα φάρμακα που κυρίως χρησιμοποιούνται στην κάμψη του πέους είναι η βιταμίνη Ε, το POTABA, η κολχικίνη και η ταμοξιφαίνη.

Εκτός από την από του στόματος φαρμακευτική αγωγή έχουν εφαρμοστεί και τοπικές θεραπείες είτε με έγχυση βεραπαμίλης, καταλάσης ή κορτιζόνης στην πλάκα, είτε με ιοντοφόρεση.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Η ΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ. ΟΤΑΝ Η ΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ.

Β. Χειρουργική αντιμετώπιση: Όταν η κάμψη του πέους είναι σημαντική και δυσκολεύει τη σεξουλική πράξη, συνιστάται χειρουργική αντιμετώπιση. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΨΗΣ ΤΟΥ ΠΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΝΟΣΟΣ.

Κριτήρια για την σταθεροποίηση της νόσου είναι:

• Διάρκεια σταθεροποιημένης κάμψης 6 μήνες – 1 έτους.
• Απουσία πόνου
• Ασβεστοποιημένη πλάκα στο υπερηχογράφημα πέους.

Η επιλογή της χειρουργικής τεχνικής είναι εξατομικευμένη και εξαρτάται:

1. Από το μέγεθος και την εντόπιση της πλάκας
2. Από το μέγεθος της κάμψης
3. Από το μήκος του πέους σε χάλαση και στύση
4. Από το είδος της παραμόρφωσης του πέους
5. Από την ύπαρξη αρτηριακού σημαντικού κλάδου πλησίον της πλάκας
6. Από τη συνύπαρξη στυτικής δυσλειτουργίας

Οι τεχνικές αντιμετώπισης της κάμψης του πέους διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

Τεχνικές διατήρησης της πλάκας: Στις περιπτώσεις αυτές η πλάκα διατηρείται και πραγματοποιείται πτύχωση του ινώδους χιτώνα αντίπλευρα με αποτέλεσμα το πέος να ευθειάζεται. η συγκεκριμένη επέμβαση αντιμετώπισης της κάμψης του πέους εφαρμόζεται όταν η κάμψη δεν είναι πολύ μεγάλη, όταν υπάρχει ικανοποιητικό μήκος πέους και όταν δεν θέλουμε να “ρισκάρουμε” επιδείνωση της στυτικής λειτουργίας.

Ο ασθενής θα πρέπει να ενημερωθεί ότι το μήκος του πέους του θα ελαττωθεί κατά 1 – 1,5 εκ. Η χρονική διάρκεια της επέμβασης είναι περίπου 1 ώρα και πραγματοποιείται με γενική αναισθησία.

Την επόμενη της επέμβασης ο ασθενής εξέρχεται της κλινικής και μπορεί να πραγματοποιήσει όλες τις δραστηριότητές του πλήν της σεξουαλικής επαφής για 1 μήνα.

ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΣΤΥΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ.

Υποτροπή της κάμψης μπορεί να συμβεί σε ένα ποσοστό 5% και οφείλεται στην πρόοδο της νόσου ή σε ρήξη ραμμάτων του ινώδους χιτώνα.

Τεχνικές αφαίρεσης της πλάκας: Η τεχνική αυτή χαρακτηρίζεται από την προσεκτική και επιμελή αφαίρεση της πλάκας και την τοποθέτηση του μοσχεύματος.

Πολλά είδη μοσχεύματος έχουν χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν. Τα περισσότερα ευρέως χρησιμοποιούμενα μοσχεύματα είναι από βόιο περικάρδιο και από ουρητήτα γουρουνιού (INDEXEN). Τα ανωτέρω μοσχεύματα έχουν επεξεργαστεί καλά και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα απόρριψης.

Η τεχνική αφαίρεσης της πλάκας για την αντιμετώπιση της νόσου Peyronie εφαρμόζεται όταν η κάμψη είναι σχετικά μεγάλη, όταν το μήκος του πέους είναι μικρό, όταν η κάμψη έχει τη μορφή κλεψύδρας και απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη αρκετά καλής στυτικής λειτουργίας.

Η διάρκεια τη επέμβασης είναι περίπου 1,5 – 2 ώρες. Ο ασθενής εξέρχεται την επόμενη μέρα και μπορεί να πραγματοποιήσει όλες του τις δραστηριότητες, εκτός από το sex για 1,5 μήνα. Χρειάζεται σχετική στενή μετεγχειρητική παρακολούθηση, ενώ απαιτείται και η χρήση συσκευής κενού με σκοπό την αποφυγή ίνωσης.

Η κυριότερη επιπλοκή είναι η εμφάνιση ή επιδείνωση της στυτικής λειτουργίας σε ποσοστό περίπου 20%. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ.

Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ΟΤΑΝ Η ΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΤΥΤΙΚΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΗ ΣΤΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΕΪΚΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ.