Επιδημιολογικά, ο καρκίνος του όρχεως αν και σπάνιος, αποτελεί τη συχνότερη κακοήθεια των ανδρών ηλικίας από 15 έως 35 ετών. Αντιπροσωπεύει το 9-15% των νεοπλασμάτων των ανδρών και το 5% των ουρολογικών καρκίνων. Το 96% του ορχικού καρκίνου προέρχονται από υγιή κύτταρα.

Αιτιοπαθογένεια

Η κρυψορχία αποτελεί το πλέον τεκμηριωμένο αιτιολογικό παράγοντα που ενοχοποιείται για καρκίνο όρχεων. Ασθενείς με κρυψορχία διατρέχουν 3-4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο για ανάπτυξη καρκίνο όρχεων, ενώ 5-10% των ασθενών με ιστορικό κρυψορχίας αναπτύσσουν καρκίνο όρχεων στον αντίθετο μη φυσιολογικής καθόδου όρχι.
Άλλοι αιτιολογικοί παράγοντες είναι σύνδρομο Kleinefelter, η κληρονομικότητα (από πατέρα σε γιό).

Κλινική εικόνα – Συμπτώματα

Ο καρκίνος του όρχεως συνήθως γίνεται αντιληπτός από το ίδιο τον ασθενή ως μια ανώδυνη διόγκωση που ανακαλύπτεται τυχαία. Σπάνια συνυπάρχει βαθύς πόνος ή αίσθημα βάρους στην κοιλιά ή το οσχέο. Πιο σπάνια μπορεί να συνυπάρχει οξύς πόνος και φλεγμονή.

Όταν ο καρκίνος του όρχεως είναι προχωρημένος μπορεί να παρατηρηθούν εξωορχικά συμπτώματα όπως αιμόπτυση, βηχας, ανορεξία, ναυτία, αιμορραγία και οστικός πόνος.

Διάγνωση

Η διάγνωση τίθεται από την κλινική εξέταση του ασθενούς και συμπληρωματικά διενεργούνται οι:

• φυσική εξέταση
• υπερηχογράφημα όρχεως (απαραίτητο για τη διερεύνηση της ύποπτης περιοχής αλλά και τον έλεγχο του έτερου όρχι)
• βιοχημικές εξετάσεις: α-FO, β-γονική γοναδοπροπινη (EA, LDH οι οποίες κυρίως βοηθούν στη σταδιοποίηση του καρκίνου του όρχεως)
• αξονική τομογραφία θώρακος και κοιλιάς για σταδιοποίηση της νόσου

Θεραπεία

Η θεραπεία εκλογής είναι η ριζική ορχεκτομή. Γίνεται συνήθως με γενική αναισθησία και αφαιρείται ο όρχις με τα περιβλήματα του και τμήμα του σπερματικού πόρου. Ο ασθενής την επόμενη ημέρα εξέρχεται της κλινικής.

Η ιστολογική εξέταση σε συνδυασμό με την αξονική τομογραφία και τις βιοχημικές εξετάσεις θα καθορίσουν τη σταδιοποίηση του καρκίνου του όρχεως και τη συμπληρωματική θεραπεία.

Η συμπληρωματική θεραπεία του καρκίνου των όρχεων περιλαμβάνει την ακτινοβολία, χημειοθεραπεία και τον καθαρισμό των οπισθοπεριτοναϊκών λεμφαδένων.

Η πρόγνωση είναι πολύ καλή και η επιβίωση ξεπερνά το 50 έτη.